Aflevering 1 | Zon, zee, relax

Jaaaa, daar is tie dan: mijn eerste blog hier op Curaçao!! De afgelopen tweeënhalve week kreeg ik regelmatig de vraag: "Hoe gaat het? Bevalt het daar?" etc. Vandaar een berichtje voor iedereen :) Ik kan je in ieder geval vertellen dat de tijd hier HEEL snel voorbij gaat, en het prima met me gaat; ik ondertussen een klein beetje bruin ben en verder vrij weinig te klagen heb. Dit was de korte versie.. lange versie lezen? Lees dan de tekst hieronder!

Op maandag 8 januari vertrok ik vanuit het koude Nederland. Met een mooi feestje de dag ervoor, nam ik afscheid van al mijn vriendjes, vriendinnetjes, broertje en moeder. Mijn vader bracht me de volgende dag naar Schiphol! De weg ernaartoe ging voorspoedig; het parkeren ging makkelijk; en ineens stonden we daar voor de drop-off van KLM: je mag afscheid nemen. Dat ging snel.. heel gek. Daarna mocht ik slingerend wachten om mijn grote roze koffer af te droppen. Nog een laatste zwaai naar mijn vader en toen begon het avontuur pas echt! CURAÇAO HERE I COME....

Voordat ik vertrok en de tijd moest doden om vervolgens 10 uur (echt lang!) in een vliegtuig te zitten, kwam ik een oud docent (hij is overigens niet oud; om verwarring te voorkomen) tegen. Na samen gezellig koffie te hebben gedronken, over het leven te hebben gepraat, scheidden onze wegen: hij naar Washington voor een verkeerskundecongres en ik naar een tropisch eiland om er turnles te geven. Vier films, drie wc-bezoeken en voldoende (en prima) eten en drinken achter mijn kiezen, kwam ik 's avonds aan op het zonnige Curaçao #wohoeee. Super lief werd ik door Renée (een vriendinnetje uit Nederland) onthaald. Zij woont hier sinds september met haar vriend en heeft een mooi getint kleurtje en de relaxmodus goed gevonden.

De eerste dag verliep bizar. Ik woon ineens op Curaçao heel gek.. 5 uur tijdsverschil verder en een zonnetje aan de lucht begon ik een auto te regelen. Het was me namelijk al heel snel duidelijk dat je met een fiets voor je eigen dood tekent. Of je moet houden van risico biking, echter koos ik voor mijn veilige optie: een skelet met vier wielen. Op één van de foto's zien jullie mijn waggie. Het is wat oud en valt misschien ooit uit elkaar, maargoed het rijdt en de ramen kunnen open #airco. En de auto heeft een zeer lieflijk geluid als ik mijn riemen nog niet om heb, dus alleen al voor het geluid doe ik (natuurlijk!) mijn riem aan #justadetail.

En toen was het ineens WOENSDAG: de dag dat ik begon met werken. Geen verkeerskunde, maar werk als turntrainer. Meteen werd ik in het diepe gegooid met een klas uit het speciaal onderwijs. Dat was voor mij de eerste dag in de turnzaal, met trainers die je niet kent, je nog niet weet waar de materialen staan, de kinderen jou nog nooit hebben gezien én ik hen niet; oftewel best wel spannend. Maargoed: dat ging natuurlijk dikke prima! En zo niet, dan toch.. #tkanaltijderger #nostress. Vervolgens volgden de ouder-kindgym en de peutergym. Natuurlijk ontzettend aandoenlijk #aaawh. Zeker als een kind binnen 5 minuten aan je been hangt en 100x zegt: "ik vind jou lief, ik vind jou lief, ik vind jou lief". Dat maakt de wereld zo mooi.. Het cultuurverschil en soms een kleine taalbarrière maakt bij sport gelukkig vrij weinig uit. Kinderen leren snel, ik leer hen door handen en voeten iets: uiteindelijk komen we er samen, én het mooiste van de dag is de glimlach van een kind als het weer bezweet en wel naar papa of mama loopt. De vrijdag, zaterdag en maandag erop volgden op dezelfde manier. Erg leuk om mee te maken is het feit dat er precies nog anderhalve week een trainer vanuit Nederland op het eiland aanwezig was. Eline ken ik van wedstrijden; en heel grappig dat je dan juist op een eiland elkaar treft! Eline is echter naar huis en al haar lessen heb ik vervolgens overgenomen #handig.

Naast het turnen heb ik natuurlijk genoten van de vele strandjes hier op het eiland.. Zo geniet ik ieder weekend van een ander strandje; met of zonder BBQ; met of zonder mooi koraal; met of zonder bijzondere vissen; en met of zonder veel of weinig bewolking, maar wel altijd met een zonnetje en een goede relaxte sfeer. Heb ik iets te klagen: uh nee?! Behalve de muggen misschien.. De muggen houden van mijn heerlijke bloed en dat heb ik gevoeld. Na één week tijd had ik ongeveer 30 muggenbulten op mijn lichaam, waarvan eentje van 12 cm. Zelfs de lokale ouders (van de ouder-kind gym) vonden het sneu. Maarja: 't kan altijd erger; vandaar dat er standaard een bus DEET (50%) én een, niet te vergeten, zonnebrand in mijn tas zit.

Een paar hoogtepuntjes...

Vorige week was het erg leuk: Nina is naar Curaçao over gevlogen. Natuurlijk voornamelijk voor Renée, maar ook ik mocht genieten van een fantastische en tijdelijke huisgenoot! Samen naar de regen kijken tijdens het koffie drinken was onder andere een hoogtepunt, maar natuurlijk ook het kijken naar een bruiloft (waar we sowieso op een foto staan), de vissen samen snorkelend bekijken en de biertjes die we in de late uurtjes genuttigd hebben. Ook Renée en Ivo (vriend van Renée) hebben onderdeel van dit leuke verhaal mogen meegenieten. Mijn leuke en vrolijke huisgenoot Nina, werd echter door the asian Ngoc Hue ingewisseld! Mijn vriendinnetje uit Nederland kwam/komt net als Nina gezellig twee weken op bezoek #jippieee! Ze kwam binnen als een zombie (lees: iemand die dag in dag uit haar weker om 05:30 uur zet om op tijd naar haar coschappen te zijn). Zij had dus ZON, liefde en een moment rust nodig. Oftewel het juiste adres #whoopwhoop. Zo hebben we vandaag de Ostrich Farm bezocht en wel twee soorten struisvogels gezien. Ik heb niet heel veel met dieren (lees: niks), maargoed het was erg leuk om iets anders te doen dan op het strand liggen..

Daarnaast hebben we van de week, samen met Nina en Ivo, een prachtig landhuis bezocht!! Een zeer goed gerestaureerd landhuis om de hoek van waar ik woon (Salina) én ze de beste koffie hebben van het hele eiland.

Verder... tja er is eigenlijk te veel in deze tweeënhalve week gebeurd. Samenvatting: zon, zee, no stress, vrolijke kinderen en leuk gezelschap!

Kusssss,
Moi